What a fish knows...

Mijn opa viste nog met de hengel op baars met geen ander doel dan deze mee naar huis te nemen en in het zuur te leggen, zodat ze later wat beter zouden smaken als ze uit de pan kwamen. Paling en snoekbaars waren altijd al een heuse lekkernij voor de hengelaar in die jaren.. In recentere tijden is de hengel echter voornamelijk gaan dienen als instrument van de sportvisser die zijn vangst terugzet, en daarmee ontstond natuurlijk al snel het thema dierenleed.. Want waarom vissen pijn doen voor louter en alleen de sport... En daar zit wat in natuurlijk.. Hoe goed we als hengelaar ook ons best doen de schade beperkt te houden, de behandeling die de vis krijgt is nu eenmaal bijzonder wreed, maar toch weerhoudt dit de visser niet, en blijft hij zijn hobby gewoon onverminderd voortzetten. Zo ook ik zelf. Het zal te maken hebben met het gegeven dat de behoefte aan jagen sterker is dan mededogen met ons weerloze slachtoffer. En dat met name vissen wat verder van ons lijken te staan als het aankomt op gevoel. En dat helpt de visser natuurlijk. Ons bewust van het leed dat we de vis aandoen, is er altijd wel sprake van een zekere mate van schuldgevoel, maar dit heeft, althans mijzelf, me er niet toe kunnen bewegen de hengel aan de wilgen te hangen... Je bent visser of niet. Toch kunnen dingen soms anders lopen. 
Ik mocht bij mijzelf namelijk na het lezen van de Nederlandse vertaling het recent gepubliceerde en alom geprezen boek "What a fish knows, The Inner Lives of Our Underwater Cousins " van de Engelse bioloog Jonathan Balcombe, een zekere mate van nieuw inzicht bespeuren in de band met onze onderwaterprooi. Als verwoed visser en lezer van voornamelijk non-fictie en gezien de goede kritieken die het boek internationaal

For life...

kreeg, vond mijn vrouw het een passend kerstcadeau. Na de inleiding en recensies op internet gelezen te hebben was ik in eerste instantie maar gematigd enthousiast. Want het boek gaat over de ongekend rijke mate waarin vissen hoog ontwikkelde dieren zijn die beschikken over zeer geavanceerde zintuigen, instincten en... jawel... gevoelens. 
Als rechtgeaard sportvisser kon ik dus niet anders dan terughoudend zijn. Hoewel ik het vermoeden had dat het hier ook ging om een subtiele poging van mijn geliefde om me in te laten zien hoe fout ik als visser wel niet bezig ben, heb ik het boek toch gelezen.. En biologie als wetenschap is niet echt mijn ding, maar het vol passie geschreven boek is uitermate boeiend en biedt een verrassende, maar met name onthullende, kijk op de ruim onderschatte vermogens van de vis. Ik las het met veel interesse, maar gestopt met vissen ben ik zeker niet.. Integendeel.. Toen ik onlangs weer een aantal keer zag dat een gehaakte snoek die naar de kant gesleept wordt zich zo ver mogelijk kromt, begreep ik dat dit geen toeval was. Hij doet dit met het doel meer weerstand te genereren om zo tegenstand te bieden.. Niet echt een openbaring misschien, maar je begrijpt ineens wel dat het een bewuste actie is van de vis, niet iets van verkramping of paniek. Het boek behandelt ook het thema afstandelijkheid van de mens tot de vis, en de rol hierbij van hun ogen die niet tot nauwelijks bewegen en geen oogleden hebben.. Het viel me dan ook meteen duidelijk op dat de afgebeelde snoek, mijn grootste dit seizoen, toen ik hem binnenhaalde zijn ogen wel degelijk heen en weer liet gaan en rond draaide om om zich heen te kijken. En zou ik er vorig seizoen nog zeker mee op de foto te zien zijn geweest, 
ik besloot haar de behandeling dit keer te besparen en alleen bijgenomen kiekje in het water te nemen. 
Wat overigens niet zou betekenen dat ik nooit meer met een metersnoek op de foto zal gaan.  
Want je blijft namelijk gewoon visser.. In hart en nieren.. Je hele leven..