Verassing...

Hij zat er gewoon:  89cm vis op 50cm water..

De tocht op deze foto was ooit kraakhelder en altijd schitterend begroeid met gele plomp en hoornblad. De laatste jaren is het hier echter een kale boel en ondanks dat het er op de meeste plaatsen niet dieper is dan een halve meter, is er in het bruine water nauwelijks meer een teken van leven te bespeuren. Maar dat een water ontdaan is van zijn fraaie uiterlijk wil niet zeggen dat er geen vis meer zit, dus besloot ik een poging te wagen, temeer omdat bij zeer troebel water de vis zelf de visser ook niet opmerkt. Terug op de voerplek is er helemaal niets te zien maar na een minuut of vijf loopt de pen ineens rustig naar links weg. 
En dan wordt het aardig spannend want eenmaal gehaakt zit deze knoepert door zijn omvang bijna net zo veel bóven als onder water, en krijg ik door 
de geringe diepte het net maar niet goed onder 'm. 
Na veel gestuntel zit ie er dan tenslotte toch in. 
De verassing van het jaar, deze laagwater trofee..

Drama in drie bedrijven..

Het penvisparadijs.. Ik liet het een paar jaar links liggen door de kreeft, maar die is inmiddels wat op z'n retour. Voerplekken werken momenteel niet, en het paradijs is een echt stalkwater, en dan heb je sowieso minder last van kreeft, dus gewapend met een blik mais en een half casino wit vroeg op pad. Ik ben meteen weer betoverd door de schoonheid van dit water en wat is stalken toch een geweldige vorm van vissen. Je jaagt actief op de vis en ziet zoveel meer dan wanneer je stilzit. Er wordt deze morgen overal actief geaasd, maar de broodvlok wordt categorisch genegeerd. Ik maak dan toch 
maar één voerplekje met de mais en trek verder. Vijftig meter verderop een stevige bruisplek. Ik leg de vlok ernaast en wég pen. Na aanslaan zwalkt de vis wat rond en lost.. Shit.. Toch lijnzwemmer?  Verder maar weer.. Vervolgens worden zowel het brood als de maiskorrels niet aangeraakt en maakt de vis zich bij iedere bellenplek waar ik inleg uit de vinnen, om er paar meter verderop weer vrolijk op los te bruisen. Ach ik ken het wel.. Gewoon meer geduld hebben.. Dat wordt uiteindelijk een heleboel geduld zonder enkel resultaat. Maar dan tenslotte een vis die vlak onder mijn kant de hele bodem aan het omploegen is; bellen, stof, takjes, bladeren van alles komt er naar boven.. De afstand tussen zijn grote gele staart en de opdwarrelende bellen geven aan dat het een flinke jongen moet zijn.. Spanning alom.. De vis beweegt langzaam in een rechte lijn naar rechts. Ik laat de vlok een kleine meter verderop voorzichtig zakken. De pen wordt aangeraakt maar de vis zwemt er langs.. Een paar meter verder probeer ik het weer maar dit keer duikt ie resoluut onder. Ik sla aan en de vis knalt er vandoor. De hengel staat meteen hoepelrond en de slip giert, maar na een paar seconden is het al over. Een enorme bellenmassa stijgt op uit het nog nadeinende omgewoelde veenwater.. Ik ben volslagen radeloos.. Maar het wordt nog erger.. Op de maisvoerplek wordt de pen meteen na inleggen naar rechts meegenomen en haak ik een grote vis die er onder een brede boeggolf vandoor gaat. Het lijkt dit keer niet op een lijnzwemmer en net als ik de hoop krijg dat het wel eens kon gaan lukken schiet de vis een meter of dertig verderop toch ook los.  Leuk hoor, dat penvissen..