Adrenaline…

Er stond een stevige trek in deze oude poldertocht, waardoor penvissen normaal niet te doen zou zijn… Maar ik zat bij de kruising van twee tochten op een dood punt naast de stroming, waar de pen nog net rustig heen en weer kon meanderen.. Wat me wel zorgen baarde, was een flinke pluk vegetatie die verderop traag wat rond lag te draaien.. En die zorgen bleken terecht.. Meteen bij de eerste aanbeet.. De vis scheurde er na aanslaan direct doorheen, waarbij hengel en slip helemaal niets in te brengen hadden.. Vervolgens sloeg hij rechtsaf de tocht in en nam een keiharde run, onder het onheilspellende gekraak van nylon dat door planten schuurt.. Hij zat al een meter of vijftien verder dan de bos vegetatie, die hierdoor ook op gang kwam, mee de stroming in. Er was dus geen directe aansturing meer op de vis en ik miste iedere vorm van controle… Vis en planten stoomden nu gestaag richting een verderop langs de kant liggend lelieveld, waarvan ik kort tevoren nog dacht ver genoeg verwijderd te zijn.. Er was geen houden aan... Maar net toen ik het ergste begon te vrezen maakte de vis rechtsomkeer, en kwam de bos planten onder luid gekraak mijn kant op.. Ik strompelde meteen richting lelieveld om in een rechte lijn achter planten en vis te komen, in de hoop deze dichter tegen elkaar aan te kunnen trekken… Dit laatste gebeurde, maar dat was meer geluk dan wijsheid.. Toen ik de lijn namelijk ineens zomaar binnen kon draaien, en dus dacht dat het al voorbij was, bleek de vis zelf intussen weer omgedraaid te zijn richting de planten… Want hij zat er gewoon nog aan… Ik kreeg vegetatie en vis daarna langzaam maar zeker dichter tegen de kant, tot aan het verlossende moment waarop ik het schepnet zijdelings tegen de planten aan kon krijgen.. Ik kon de bos langzaam naar me toe te schuiven en kreeg 'm te pakken.. Ik zette de beugel open, trok de nodige meters lijn van de spoel en legde de hengel naast me, om zo snel mogelijk de planten te lijf te gaan. De lijn stond al snel weer snaarstrak, maar dat hielp juist bij het verwijderen van deze kluwen groen, waarbij ik met m’n linkerhand de lijn langzaam door m’n vingers liet slippen, om met rechts de natte massa er af te plukken… De vis was alweer op weg naar de lelies, maar de meeste planten waren al snel van de lijn af, dus kon ik de hengel op tijd weer pakken en hem in een alles of niets poging definitief tot staan brengen... Daarna werd het ook nog even flink knokken voordat hij eindelijk in het net zat, maar toen wist ik intussen dat hij nu toch echt voor mij was.... Deze niet te geloven kanjer.....