Zonnevis..

Het gemaal stond aan en het stuitje moest ruim een halve meter omhoog om de pen boven water te houden.  De vroege ochtend had hier niets opgeleverd, maar oktober leent zich prima voor het vissen overdag, dus toch nog maar even terug gegaan rond het middaguur. Er komt voortdurend drijfmateriaal mee aan de oppervlakte; takjes, bladeren, riet afval etc. en de pen wordt continue meegenomen, of gaat bij met minste geringste onder. Altijd lastig zo'n stroming. Toch is de aanbeet goed te herkennen. Hij gaat er meteen als een pijl uit een boog vandoor, met de stroom mee, en zit in een mum van tijd een meter of dertig verderop. Het terughalen duurt even, want deze eerste vis sinds lange tijd uit dit vertrouwde water is meteen een flinke jongen, dus de voldoening is groot op deze zonnige najaar dag.

Adrenaline...

Voerplekken trekken tegenwoordig meer kreeft aan dan karper, dus dan maar instant vissen, waarbij stalken dan de meeste kansen biedt. Slechts een beperkt aantal wateren hier in de omgeving is er geschikt voor, maar het is wel een enerverende vorm van vissen. Ik koos vandaag voor een oude trekvaart die ik ooit tijdens een fietstocht ontdekte. De weersomstandigheden waren redelijk goed, ondanks de van zuid naar noordwest draaiende wind halverwege de dag. Met de 1-1,5 meter diepte moet je het hier hebben van bellensporen, want voor kolken en stofwolken is het niet ondiep genoeg en de vis was er zowaar actief deze eerste herfstdag. Iedere ervaren penvisser kent het: Druk azende karpers die steeds even de boden beroeren en daarbij een plakkaat bellen naar boven sturen, waarbij je het spoor van de vissen kan volgen. Maar vangen is een ander verhaal. Ik mocht door de jaren ontelbare keren tevergeefs het aas inwerpen op plekken waar de vissen dan langs zouden moeten komen, zonder enig resultaat. De beste remedie is dan kijken waar de bellenplekken het vaakst opduiken en daar inwerpen en rustig afwachten. Uiteindelijk werkte dat vandaag. De aanbeet was twijfelend, maar onmiskenbaar. Deze oude veteraan vloog echter meteen richting het betonnen bruggetje links op de foto waar ik hem niet onder vandaan kon houden, zo snel ging het. Het werd voor mij een primeur: 

Ik ging op de brug staan en keek ineens beneden naar een hengel waarvan de top diep onder me door steeds verder naar achteren getrokken werd. De vis was al aan de andere kant van de brug aan de oppervlakte te horen. Ik zette vervolgens m'n hand op de spoel om deze krachtpatser tot stilstand te brengen en wist 'm daarna langzaam maar zeker steeds een stukje verder terug te halen. De lijn haperde en kraakte waarbij de dubbelgevouwen hengel knarste en schokte. Ik verwachtte nu ieder moment de losschieter. Maar die kwam niet. 

De vis zwom tenslotte onder me door richting het open water en daarna had ik 'm snel in het net. De lijn was volledig geschuurd door de zijkanten van de brug, maar had het wonderwel gehouden.

Een prachtvangst, maar met meer geluk dan wijsheid..

Veenglorie..

Door de kreeftenterreur was de motivatie wat minder dit jaar, maar september is nu eenmaal de maand waarin je in actie moet komen. Zeker met een stevige zuidwestenwind in combinatie met een blauwe hemel gevuld met snel voorbij drijvende wolken.  Ik bezocht deze oude stek in dit eindeloze groene veenweidelandschap voor het eerst dit jaar en werd meteen getrakteerd op een ontmoeting met een purperreiger, een bruine kiekendief, een aantal totaal niet schuwe jonge haasjes die ineens vlak achter me zaten en tenslotte deze imposante schub. Een mooier weerzien met deze vertrouwde plek was nauwelijks denkbaar..

Beuker..

Het was vandaag een stille dag, maar toen deze zwaargewicht zich meldde kreeg ik het toch wel even druk, want deze bejaarde gras was nog bijzonder fit voor zijn leeftijd... Hij ging er als een pijl uit een boog vandoor, knalde dwars door een langs de kant liggend lelieveld en scheurde toen naar de overkant:  Ik moest de hengel eerst achter vier knotwilgen langs halen om de lijn daarna uit de stengels te krijgen. De vis was al weer op weg terug dus moest ik weer langs de knotwilgen waar het schepnet lag. Hij was inmiddels al aardig ver weg; wat een snelheid.. Een gras? Maar gelukkig lagen er aan de andere kant geen lelies en beef de vis in het midden van de tocht. Iemand had me eens verteld dat als je bij een gras de lijn losgooit, de vis stopt. En verdomd.. Het is echt zo. 

Ik kon 'm daarna rustig naar me toe halen

en hij gleed zo het net in.

Kerstcadeau..

Kerst en oud en nieuw; het zijn dagen waarop, als het weer geschikt is, ik meestal nog even de kunstaashengel pak. Dit jaar was geen uitzondering want de omstandigheden waren deze eerste kerstdag perfect: een verstilde atmosfeer met vochtige lucht en een klein beetje wind uit het zuidwesten. Onze zoon ging beide dagen bij ons doorbrengen en ik zou hem 's middags ophalen, dus besloot ik nog even langs te gaan bij een veelbelovende brede sloot op het nabijgelegen bedrijventerrein, prima geschikt voor het lichte spinwerk. En na een inworp of drie was het al raak. De spinner leek even vast de blijven hangen achter een obstakel, maar wat volgde was het langzaam kromtrekken van de hengel, waarna zachtjes de slip begon te tikken. En dan weet je het wel.... 

Het nooit vergeten water...

Na vele jaren dan toch de eerste..

Deze compacte spiegel is mijn eerste vangst uit dit eind negentiende eeuw aangelegde water, waar ik als kind al rondzwierf. Het was in die tijd kraakhelder en zat vol met planten en lelievelden, maar vis zag je er nooit. Daarvoor gingen we naar een in de buurt gelegen poldervaart die vol zat met prachtige ruisvoorns, de één nog groter dan de ander. Maar het water bleef z'n aantrekkingskracht houden. Nogal verborgen gelegen en prachtig omsloten in het groen was het verboden terrein en stevig omheind, maar dat kon toch niet voorkomen dat ik het in de loop der jaren ben blijven bezoeken. Zonder hengel overigens. Het was er een oase van rust waarop in somminge jaren alleen wat schapen graasden, maar de meeste tijd was het land geheel begroeid met hoog gras en de oevers begrenst met een brede en ondoordringbare rietkraag, dus vissen ging gewoon niet. Maar observeren des te beter, dankzij de aangrenzende hoge dijk waarop je de hele tocht prachtig kon overzien. Op windstille dagen lagen er tientallen langgerekte polderschubs aan de oppervlakte en kon je de snoeken roerloos tussen de planten zien hangen. Ooit gebruikt als doorvaart voor schepen met landbouw oogst als aardappelen en suikerbieten, verloor het water in de loop der tijden zijn functie waardoor het uiteindelijk dichtslibte en het op een bepaald moment nagenoeg droog stond. In de jaren hierna raakte het over de volle breedte overwoekerd met riet. Ik verloor de plek lange tijd uit het oog, tot ik er een jaar of tien geleden weer eens ging kijken, om te mogen aanschouwen dat het riet inmiddels helemaal verdwenen was om toch weer plaats te hebben gemaakt voor een dikke meter kraakhelder water. Nu geheel zonder planten en er was geen vis te zien. Ik kwam er daarna vorig jaar pas weer en het water was intussen totaal troebel geworden, maar wel bevolkt met karper.  De kolken en bruisplekken lieten er geen twijfel over bestaan. Dus besloot ik vorige maand om na vele jaren tenslotte de eerste poging te wagen. Met bijgaand resultaat. Een heuse verassing, want ik rekende toch echt op die ouderwetse langgerekte schub..

Mooie dag...

Je vist toch meestal in je eigen omgeving in vetrouwde wateren waar je door de jaren heen succes behaald hebt. Dus is het leuk om ook eens een andere horizon te zien, helemaal in gezelschap van een bezielde en ervaren medevisser als Ricardo. Het bezoek aan de karakteristieke Noord Hollandse polders boven Amsterdam was dan ook een speciale ervaring. Dit gebied is al decennia lang een uitgelezen karperwater, waar grootheden uit de penvisserij als Jan B. de Winter en Nico de Boer geschiedenis schreven. De prachtige sloten door het eindeloze weidelandschap zijn hierbij van een klassieke schoonheid. De weersromstandigheden waren deze laatste zaterdag van september niet helemaal ideaal voor het vissen, een onstabiele koude lucht met felle buien, maar de uitzichten waren hierdoor des te mooier. Ricardo hield daarbij de Noord Hollandse karper eer hoog met het vangen van een fraaie en ongeschonden langgerekte schub, typerend voor de wateren in deze regio. Een schitterende dag met veel beleving..

Procambarus clarkii..

Je ziet ze hier dagelijks opgepeuzeld worden door reigers en futen, maar de kreeftenplaag duurt onverminderd voort. Ze verwoesten met hun tunnels de oever, vreten naast het natuurlijke voedsel van de vispopulatie, ook alle waterplanten weg wat een toename van algen veroorzaakt en vertroebelen zelf ook het water door hun gerommel op de bodem. Het zijn ook gewoon lelijke beesten.

De manier van bewegen, de agressie, alles wat ze aanrichten, kortom een vloek voor ons waterrijke land. En de visser.. Voor de vastlood visser zijn er inmiddels methodes beschikbaar in de vorm van geflavored rubber kunstaas en boilie beschermende materialen, maar deze middelen bieden voor het dobberen geen soelaas, want de pen gaat er gewoon mee onder. De beste manier is nog stalkend, waarbij de vis gespot moet worden om vervolgens vlak bij in te leggen. De meeste wateren zijn er echter niet geschikt voor, en je moet er toch wel geluk mee hebben bij onze schuwe Cyprinus. 

Gelukkig valt er nog steeds wel karper te vangen die dan, al of niet samen met de kreeft aanwezig op de voerplek, gewoon sneller toehapt. Maar de lol gaat er steeds meer af. Het voer trekt altijd en overal kreeft aan en de pen blijft maar weglopen. Je ziet ook meteen dat het kreeft is; een langzaam opzij weglopende pen, en een pen die steeds een klein beetje opsteekt of onder gaat. Voortdurend. De harde tijgernoot biedt was soelaas wat die krijgen ze niet stuk, maar ze gaan er wel mee aan de haal. . Als het regent en waait zie je ze hier overal rondlopen. Gewoon over straat. Er zal toch een keer iets aan gedaan moeten worden, want de aantallen moeten inmiddels gigantisch zijn en nog steeds groeiende, waardoor zo langzamerhand het hele ecosysteem wordt verstoord. Wie had het ooit kunnen denken.

De penvisser..

De penvisser is terug. Zijn passie voor het dobberen leek stilletjesaan uit te doven, maar juist op het moment dat hij dacht dat het over was laaide het vuur toch weer op. Eigenlijk ook niet verassend. Wat was er mooier dan in de verstilde polder de zon op te zien opkomen, of onder te zien gaan. Midden tussen de groene luister van het voorjaar in de Venen, met z'n eindeloze weilanden en karakteristieke wateren. En met grote karper. Want die zwemmen er nog steeds. Slechts een paar meter van de hengel verwijderd. Zoals deze bijzonder fraaie en uit de kluiten gewassen vechtersbaas die, gewoon midden overdag gehaakt, nog niet zomaar in het net zat. Met z'n torpedo profiel en grote staart bezorgde hij de visser handenvol werk. En weer een topdag..

Na de regen..

 

De visserij lijkt toch weer wat op gang te komen, want ik wordt in de weekenden in de vroege ochtend steeds vaker naar de waterkant getrokken. En ze waren die ochtend niet goed te zien, maar uit het formaat van de snuiten viel op te maken dat het wat grotere vissen waren, die een paar weken geleden aan de overkant van de sloot naar lucht en watervlooien hapten. Vis aan de oppervlakte vang je niet met de pen, en drijvend vissen, met de korst e.d., is nooit mijn ding geweest dus ik liet het erbij met de gedachte later wel weer eens terug te komen. Dat later was dus gisterenavond, vlak na een stevige onweersbui, waardoor er een goede atmosfeer hing. Er wordt over het vissen in de avond vaak opgegeven over het uur voor en na zonsondergang, maar ik heb zelf de beste ervaringen met de vroege avond. Dus toen de regen over was getrokken meteen op weg naar de sloot met de snuiten. De kleine instant voerplek werkte dit keer wél en nadat de pen verdween was het meteen duidelijk wat er aan de haak zat. De vis bleef in de buurt en de strijd tussen hengel, lijn en slip enerzijds, en deze massieve zwaargewicht anderzijds, speelde zich af op hooguit twintig vierkante meter water. Naarmate zo'n strijd langer duurt gaat de opwinding steeds meer over in bezorgdheid want een losschietende haak, of lijnbreuk door het schuren langs obstakels, zijn voor een ervaren visser een bekend fenomeen en na het verspelen van de nodige grote vissen in de loop der jaren inmiddels verworden tot een gevreesd angstbeeld. Maar ik had geluk dit keer. Door zijn gewicht was de vis maar moeilijk naar de oppervlakte te krijgen en na pak 'm beet een minuut of tien kreeg ik het net dan eindelijk goed onder 'm. De euforie op het moment dat de vis veilig in het net zit na zo'n gevecht laat zich nauwelijks omschrijven. Het zweet stond op m'n rug en de lijn was over de volle lengte totaal gekringeld door het langdurige slip gebruik. Mijn lijst met dertig plussers is niet heel lang, maar ik beschouw deze prachtvis toch wel als een van de mooiste.