Drama en geluk...

Paradise revisited....

Vanmorgen weer eens naar het dit jaar ontdekte penvisparadijs geweest. Kijken wat dit water in september zou brengen. Besloot in de buurt van de auto enkele kleine voerplekjes te maken, om daarna eerst verderop langs de wetering te kijken of vissen op zicht en stalken in dit jaargetijde ook mogelijk is hier. Gelukkig ben ik vroeg, want in tegenstelling tot het voorjaar, stopt het kantgrazen vrijwel direct na zonsopkomst . Na een paar honderd meter lopen is er sowieso nog geen enkele activiteit waar te nemen, omdat vluchtende watervogels het wateroppervlak continue in beweging houden waardoor golfjes en bewegende planten dus niet te signaleren zijn. Maar kort na het vertrek van de vogels is er ineens die flinke kolk en opwaaiend stof….. Een vluchtende vis die schrikt denk ik meteen,... Maar nee.... een paar meter verder ineens een flink bellenplakkaat:  Een azer!   Binnen hengeltop afstand nog wel. De jaren leren dat bellen zien nog niet betekent dat je ook karper gaat vangen, dus ik laat nog tamelijk kalm het tuigage ca. 1,5 meter rechts van de plek vandaan langzaam zakken, nadat ik eerst enkele meters aan de linkerkant de juiste diepte heb gepeild. Binnen 1 minuut loopt de pen in flinke vaart schuin weg. Ik sla niet aan maar voel wel meteen weerstand want de vis is al gehaakt, en op weg naar de overkant van de sloot. In een enorme boeggolf……..wat een waterverplaatsing !…… In een reflex open ik de beugel van de spoel om enkele extra meters afstand tussen vis en hengel te creëren…Extra meters die, naast meer rek op de lijn, ook nodig zijn om de hengel meteen rechtop te kunnen houden, waardoor deze optimaal benut wordt om de eerste klap op te vangen… Meteen spanning op de lijn tussen hengel en vis ……de vis knalt ervandoor……een fluitende lijn…..nu komt de beslissinggggg…….Neeee!  Los:.....Lijnzwemmer..... Ik voel een soort pijnscheut door me heen gaan, en blaas m’n ingehouden adem uit…Want de vorm en hoogte van de boeggolf laten geen twijfel over de omvang van deze vis......Hij is nog te volgen tot ca. 50 meter verderop waar ie verdwijnt in een zijsloot. 5 seconden..langer duurde het niet…Al leer je er door de jaren heen beter mee omgaan; Het blijft dramatisch. Maar wat een rentree hier….En: Niet getreurd, want 50 meter verderop: weer bellen! In het midden van de sloot. Wederom de pen ernaast, maar de bubbels gaan meteen de andere kant op. Inhalen, en ca 2 meter verder aan de andere kant neerleggen. Even wachten…Geen bellen meer…..ook niet meer na een minuut op 10. Dit ritueel herhaalt zich 100 meter verderop ook. Het gebeurt regelmatig natuurlijk: Je kent dit al jaren. Ze zwemmen er gewoon, ze stofzuigen de hele bodem af, maar laten jouw aas liggen. Vaak ook zonder lijnzwemmers. Ze vertrekken gewoon met stille trom; wantrouwen? 

Alleen geïnteresseerd in natuurlijk voedsel? Terug naar de voerplekken dan maar. Maar....ho wacht even..nu bubbels aan de overkant, op ca 10 meter afstand. De eerste worp is meteen perfect: 50 cm naast de bellen..De bellen blijven maar komen, maar de pen staat er bij en kijkt ernaar. De vis blijft grazen op exact de zelfde plek…De wind blaast de lijn in de bekende halve cirkel, en de pen gaat langzaam onder. De lijn blijft goed op het wateroppervlak liggen naast de aasplek, en een evt wegloper zou meteen te zien moeten zijn. Ik leg de hengel in het gras. Geen bellen meer. Ik wacht. Na ca 5 minuten zie ik ineens de lijn niet meer. Hij zit er aan.. En blijft eraan.. Als ie nou maar niet de haak te diep geslikt heeft........’t Is een mooie ! En de haak zit prachtig in z’n bovenlip. Met net geen 19 pond bij 82 cm is het een prachtvis. Wat een geluk dan ineens weer.... Toch weer met stalken, want op de voerplekken gebeurt er niets meer hierna...

Die 30er roep ik later nog wel op het matje….