De visserij lijkt toch weer wat op gang te komen, want ik wordt in de weekenden in de vroege ochtend steeds vaker naar de waterkant getrokken. En ze waren die ochtend niet goed te zien, maar uit het formaat van de snuiten viel op te maken dat het wat grotere vissen waren, die een paar weken geleden aan de overkant van de sloot naar lucht en watervlooien hapten. Vis aan de oppervlakte vang je niet met de pen, en drijvend vissen, met de korst e.d., is nooit mijn ding geweest dus ik liet het erbij met de gedachte later wel weer eens terug te komen. Dat later was dus gisterenavond, vlak na een stevige onweersbui, waardoor er een goede atmosfeer hing. Er wordt over het vissen in de avond vaak opgegeven over het uur voor en na zonsondergang, maar ik heb zelf de beste ervaringen met de vroege avond. Dus toen de regen over was getrokken meteen op weg naar de sloot met de snuiten. De kleine instant voerplek werkte dit keer wél en nadat de pen verdween was het meteen duidelijk wat er aan de haak zat. De vis bleef in de buurt en de strijd tussen hengel, lijn en slip enerzijds, en deze massieve zwaargewicht anderzijds, speelde zich af op hooguit twintig vierkante meter water. Naarmate zo'n strijd langer duurt gaat de opwinding steeds meer over in bezorgdheid want een losschietende haak, of lijnbreuk door het schuren langs obstakels, zijn voor een ervaren visser een bekend fenomeen en na het verspelen van de nodige grote vissen in de loop der jaren inmiddels verworden tot een gevreesd angstbeeld. Maar ik had geluk dit keer. Door zijn gewicht was de vis maar moeilijk naar de oppervlakte te krijgen en na pak 'm beet een minuut of tien kreeg ik het net dan eindelijk goed onder 'm. De euforie op het moment dat de vis veilig in het net zit na zo'n gevecht laat zich nauwelijks omschrijven. Het zweet stond op m'n rug en de lijn was over de volle lengte totaal gekringeld door het langdurige slip gebruik. Mijn lijst met dertig plussers is niet heel lang, maar ik beschouw deze prachtvis toch wel als een van de mooiste.
