Adrenaline...

Voerplekken trekken tegenwoordig meer kreeft aan dan karper, dus dan maar instant vissen, waarbij stalken dan de meeste kansen biedt. Slechts een beperkt aantal wateren hier in de omgeving is er geschikt voor, maar het is wel een enerverende vorm van vissen. Ik koos vandaag voor een oude trekvaart die ik ooit tijdens een fietstocht ontdekte en de weersomstandigheden waren redelijk goed, ondanks de van zuid naar noordwest draaiende wind halverwege de dag.  Met de 1-1,5 meter diepte moet je het hier hebben van bellensporen, want voor kolken en stofwolken is het niet ondiep genoeg. De vis was er zowaar actief deze eerste herfstdag. Iedere ervaren penvisser kent het: Druk azende karpers die steeds even de boden beroeren en daarbij een plakkaat bellen naar boven sturen, waarbij je het spoor van de vissen kan volgen. Maar vangen is een ander verhaal. Ik mocht door de jaren ontelbare keren tevergeefs het aas inwerpen op plekken waar de vissen dan langs zouden moeten komen, zonder enig resultaat. De beste remedie is dan kijken waar de bellenplekken het vaakst opduiken en daar inwerpen en rustig afwachten. Uiteindelijk werkte dat vandaag. De aanbeet was twijfelend, maar onmiskenbaar. Deze oude veteraan vloog echter meteen richting het betonnen bruggetje links op de foto waar ik hem niet onder vandaan kon houden, zo snel ging het. Het werd voor mij een primeur: 

Ik strompelde er naartoe en keek ineens beneden naar een hengel waarvan de top ver onder me door achter onder het bruggetje zat. Ik zette vervolgens m'n hand op de spoel en bleef daarbij de vis onder de brug door trekken een haalde steeds een stukje in. Ik verwachtte ieder moment de losschieter, maar het werkte.. De vis zwom tenslotte onder me door richting de plek waar ik 'm gehaakt had en ik kon 'm daarna de van de brug af slepen en dankzij het diepe water had ik 'm snel in het net. De lijn was volledig geschuurd door het beton, maar had het wonderwel gehouden. Meer geluk dan wijsheid..