Pen problematiek....

In de staart...!

Zeer nipt...

Iets waar alle penvissers last van zullen hebben, maar waar je weinig tot nooit iets over leest, is datgene wat beschouwd mag worden als een écht problematisch aspect bij het penvissen:  Lijnzwemmers.....Het is een frustrerende factor van niet geringe omvang. Elk jaar weer worden er vissen verspeeld omdat deze niet in de bek gehaakt worden, maar elders op het lichaam, waar de haak meestal niet voldoende houvast heeft. Ook dit seizoen liep ik weer een aantal vissen mis door dit fenomeen. Ik mocht ooit meemaken dat ik door lijnzwemmers 3 karpers achter elkaar miste op 1 avond.....Het meest voorkomende verschijnsel is dat de lijn wordt meegenomen met de borstvin, maar ook de zwiepende staart zorgt voor valse beetregistraties. In sommige gevallen zijn lijnzwemmers te herkennen. Bij voorbeeld als de pen met behoorlijke vaart zijwaarts meegenomen wordt, of, zij het in minder duidelijke mate, als de pen juist traag een klein beetje onder gaat. In het eerste geval blijft de lijn hangen aan de borstvin terwijl de vis over de voerplek heen zwemt. In het 2e geval is de vis bezig om gevoerd aas tot zich te nemen en duwt hierbij met het lichaam tegen de lijn aan. Een resolute aanbeet is doorgaans vrij redelijk te herkennen; de karper neemt hierbij het aas gretig op, waarbij dit met grote kracht letterlijk naar binnen wordt gestofzuigd. Het komt echter regelmatig voor dat de vis, aangetrokken door het voer, op de plek aanwezig is maar niet echt overgaat tot het consumeren ervan. In dergelijke gevallen blijven ze een beetje over de voerplek heen en weer zwemmen, waarbij de kans op lijnzwemmers zeer groot is. Maar ook de situatie waarbij er, door meerdere vissen tegelijk, gulzig geaasd wordt is lastig. Hoe meer er aanwezig zijn, hoe groter de kans dat de lijn meegenomen wordt. Is een aanbeet meer of minder goed te herkennen,  des te duidelijker is het moment waarop men aanslaat op een lijnzwemmer. Want zal een in de bek gehaakte karper direct schrikken en er vandoor gaan, bij een lijnzwemmer is het effect anders. Je voelt na aanslaan direct dat je vast zit aan de vis, maar deze zal meestal niet meteen heftig reageren..De reactie komt iets later en nadat er kracht op de lijn komt gaat de vis wat voelen en maakt zich, vaak nog tamelijk beheerst, uit de voeten. En dan weet je wat je te wachten staat....Al heel wat keren heb ik genoegen moeten nemen met de vangst van...............inderdaad:.... één schub!       Het meest kritieke en spannende moment bij het penvissen vindt dan ook plaats bij het aanslaan; je weet die eerste seconden namelijk nooit zeker of je de vis ook echt gaat vangen....Soms kun je geluk hebben: Een aantal jaar geleden haakte ik er een onder in de buik aan een maatje 8 met 1 maiskorrel. Zodra je door hebt dat de haak buiten de bek zit, is het enige redmiddel om de slip bijna helemaal los te zetten en met zo weinig mogelijk weerstand de vis zeer geleidelijk te vertragen en daarna zo voorzichtig mogelijk binnen te halen. Ondanks de zeer nipte inhaking lukte het die keer. Een passerende wandelaar volgde het geheel en nam de foto. Ook bij het haken in de staart heb je soms mazzel. Zoals afgelopen seizoen met het exemplaar op de bovenste foto, waarbij de plaats van inhaken onder aan de staart nog te zien is. Je denkt dan eerst met een zware jongen van doen te hebben, omdat de gehaakte karper bijna niet van z'n plaats te krijgen is: Hij komt dan niet meer vooruit, maar het achteruit trekken is toch echt een lastig karwei...

Van het fenomeen lijnzwemmers zal de penvisser helaas nooit verlost worden. Meestal verspeel je de vis, en het is dan maar te hopen dat deze de ervaring, in combinatie met het aangeboden aas, snel vergeet.
Het blijft iedere keer toch maar weer mooi afwachten.....