Het nooit vergeten water...

Na vele jaren dan toch de eerste..

Deze compacte spiegel is mijn eerste vangst uit dit eind negentiende eeuw aangelegde water, waar ik als kind al rondzwierf. Het was in die tijd kraakhelder en zat vol met planten en lelievelden, maar vis zag je er nooit. Daarvoor gingen we naar een in de buurt gelegen poldervaart die vol zat met prachtige ruisvoorns, de één nog groter dan de ander. Maar het water bleef z'n aantrekkingskracht houden. Nogal verborgen gelegen en prachtig omsloten in het groen was het verboden terrein en stevig omheind, maar dat kon toch niet voorkomen dat ik het in de loop der jaren ben blijven bezoeken. Zonder hengel overigens. Het was er een oase van rust waarop in somminge jaren alleen wat schapen graasden, maar de meeste tijd was het land geheel begroeid met hoog gras en de oevers begrenst met een brede en ondoordringbare rietkraag, dus vissen ging gewoon niet. Maar observeren des te beter, dankzij de aangrenzende hoge dijk waarop je de hele tocht prachtig kon overzien. Op windstille dagen lagen er tientallen langgerekte polderschubs aan de oppervlakte en kon je de snoeken roerloos tussen de planten zien hangen. Ooit gebruikt als doorvaart voor schepen met landbouw oogst als aardappelen en suikerbieten, verloor het water in de loopt der tijden zijn functie waardoor het uiteindelijk dichtslibte en het op een bepaald moment nagenoeg droog stond. In de jaren hierna raakte het over de volle breedte overwoekerd met riet. Ik verloor de plek lange tijd uit het oog, tot ik er een jaar of tien geleden weer eens ging kijken, om te mogen aanschouwen dat het riet inmiddels helemaal verdwenen was om toch weer plaats te hebben gemaakt voor een dikke meter kraakhelder water. Nu geheel zonder planten en er was geen vis te zien. Ik kwam er daarna vorig jaar pas weer en het water was intussen totaal troebel geworden, maar wel bevolkt met karper.  De kolken en bruisplekken lieten er geen twijfel over bestaan. Dus besloot ik vorige maand om na vele jaren tenslotte de eerste poging te wagen. Met bijgaand resultaat. Een heuse verassing, want ik rekende toch echt op die ouderwetse langgerekte schub..

Mooie dag...

Je vist toch meestal in je eigen omgeving in vetrouwde wateren waar je door de jaren heen succes behaald hebt. Dus is het leuk om ook eens een andere horizon te zien, helemaal in gezelschap van een bezielde en ervaren medevisser als Ricardo. Het bezoek aan de karakteristieke Noord Hollandse polders boven Amsterdam was dan ook een speciale ervaring. Dit gebied is al decennia lang een uitgelezen karperwater, waar grootheden uit de penvisserij als Jan B. de Winter en Nico de Boer geschiedenis schreven. De prachtige sloten door het eindeloze weidelandschap zijn hierbij van een klassieke schoonheid. De weersromstandigheden waren deze laatste zaterdag van september niet helemaal ideaal voor het vissen, een onstabiele koude lucht met felle buien, maar de uitzichten waren hierdoor des te mooi. Ricardo hield daarbij de Noord Hollandse karper eer hoog met het vangen van een fraaie en ongeschonden langgerekte schub, typerend voor de wateren in deze regio. Een schitterende dag met veel beleving..

Procambarus clarkii..

Je ziet ze hier dagelijks opgepeuzeld worden door reigers en futen, maar de kreeftenplaag duurt onverminderd voort. Ze verwoesten met hun tunnels de oever, vreten naast het natuurlijke voedsel van de vispopulatie, ook alle waterplanten weg wat een toename van algen veroorzaakt en vertroebelen zelf ook het water door hun gerommel op de bodem. Het zijn ook gewoon lelijke beesten.

De manier van bewegen, de agressie, alles wat ze aanrichten, kortom een vloek voor ons waterrijke land. En de visser.. Voor de vastlood visser zijn er inmiddels methodes beschikbaar in de vorm van geflavored rubber kunstaas en boilie beschermende materialen, maar deze middelen bieden voor het dobberen geen soelaas, want de pen gaat er gewoon mee onder. De beste manier is nog stalkend, waarbij de vis gespot moet worden om vervolgens vlak bij in te leggen. De meeste wateren zijn er echter niet geschikt voor, en je moet er toch wel geluk mee hebben bij onze schuwe Cyprinus. 

Gelukkig valt er nog steeds wel karper te vangen die dan, al of niet samen met de kreeft aanwezig op de voerplek, gewoon sneller toehapt. Maar de lol gaat er steeds meer af. Het voer trekt altijd en overal kreeft aan en de pen blijft maar weglopen. Je ziet ook meteen dat het kreeft is; een langzaam opzij weglopende pen, en een pen die steeds een klein beetje opsteekt of onder gaat. Voortdurend. De harde tijgernoot biedt was soelaas wat die krijgen ze niet stuk, maar ze gaan er wel mee aan de haal. . Als het regent en waait zie je ze hier overal rondlopen. Gewoon over straat. Er zal toch een keer iets aan gedaan moeten worden, want de aantallen moeten inmiddels gigantisch zijn en nog steeds groeiende, waardoor zo langzamerhand het hele ecosysteem wordt verstoord. Wie had het ooit kunnen denken.

De penvisser..

De penvisser is terug. Zijn passie voor het dobberen leek stilletjesaan uit te doven, maar juist op het moment dat hij dacht dat het over was laaide het vuur toch weer op. Eigenlijk ook niet verassend. Wat was er mooier dan in de verstilde polder de zon op te zien opkomen, of onder te zien gaan. Midden tussen de groene luister van het voorjaar in de Venen, met z'n eindeloze weilanden en karakteristieke wateren. En met grote karper. Want die zwemmen er nog steeds. Slechts een paar meter van de hengel verwijderd. Zoals deze bijzonder fraaie en uit de kluiten gewassen vechtersbaas die, gewoon midden overdag gehaakt, nog niet zomaar in het net zat. Met z'n torpedo profiel en grote staart bezorgde hij de visser handenvol werk. En weer een topdag..

Na de regen..

 

De visserij lijkt toch weer wat op gang te komen, want ik wordt in de weekenden in de vroege ochtend steeds vaker naar de waterkant getrokken. En ze waren die ochtend niet goed te zien, maar uit het formaat van de snuiten viel op te maken dat het wat grotere vissen waren, die een paar weken geleden aan de overkant van de sloot naar lucht en watervlooien hapten. Vis aan de oppervlakte vang je niet met de pen, en drijvend vissen, met de korst e.d., is nooit mijn ding geweest dus ik liet het erbij met de gedachte later wel weer eens terug te komen. Dat later was dus gisterenavond, vlak na een stevige onweersbui, waardoor er een goede atmosfeer hing. Er wordt over het vissen in de avond vaak opgegeven over het uur voor en na zonsondergang, maar ik heb zelf de beste ervaringen met de vroege avond. Dus toen de regen over was getrokken meteen op weg naar de sloot met de snuiten. De kleine instant voerplek werkte dit keer wél en nadat de pen verdween was het meteen duidelijk wat er aan de haak zat. De vis bleef in de buurt en de strijd tussen hengel, lijn en slip enerzijds, en deze massieve zwaargewicht anderzijds, speelde zich af op hooguit twintig vierkante meter water. Naarmate zo'n strijd langer duurt gaat de opwinding steeds meer over in bezorgdheid want een losschietende haak, of lijnbreuk door het schuren langs obstakels, zijn voor een ervaren visser een bekend fenomeen en na het verspelen van de nodige grote vissen in de loop der jaren inmiddels verworden tot een gevreesd angstbeeld. Maar ik had geluk dit keer. Door zijn gewicht was de vis maar moeilijk naar de oppervlakte te krijgen en na pak 'm beet een minuut of tien kreeg ik het net dan eindelijk goed onder 'm. De euforie op het moment dat de vis veilig in het net zit na zo'n gevecht laat zich nauwelijks omschrijven. Het zweet stond op m'n rug en de lijn was over de volle lengte totaal gekringeld door het langdurige slip gebruik. Mijn lijst met dertig plussers is niet heel lang, maar ik beschouw deze prachtvis toch wel als een van de mooiste.

Vroeg...

De drang naar het pennen is minder, maar ik was vanmorgen ineens vroeg wakker dus toch maar weer eens gegaan... En vroeg in het voorjaar en vroeg in de ochtend betekent:  Stalken... Want er was ook weinig wind. Alles draait namelijk om scherpe observatie van het wateroppervlak bij deze vorm van penvissen. De ervaring leert dat als wateren in het vroege seizoen steeds voedselrijker worden, voerplekken minder goed werken. Spontaan los aangeboden aas wordt dan soms wel opgeslurpt. Dus moet je de vis lokaliseren en besluipen. Een lastige vorm van vissen, maar wel reuze spannend. Het aloude penvisparadijs, eerder omschreven in deze blog, is er geknipt voor en ik voelde me er meteen weer thuis vanmorgen. 

Kleine belletjes en wat gekolk verraadden al snel aanwezigheid van deze fraaie, en beresterke, schub die pas na veel worstelen zijn imposante formaat en schoonheid prijsgaf. Mooier kon niet..

Einde seizoen..

De laatste van seizoen 2023-2024...

Het was eind februari en waaide die dag eigenlijk nét iets te hard voor de lichte 8-grammer, maar de wind stond loodrecht op het kanaal en ik zat aan de luwe kant. Om nog iets meer afstand te kunnen overbruggen koos ik niet voor de 32, maar de 40mm Diamond spinner voor een tikkelje meer werpgewicht. En toen bleek er ook nog een stevige trek te staan door de zware bemaling na de langdurige regenval in die dagen. Als ik recht voor me uitgooide liep de lijn tegen de tijd dat de spinner binnen was, evenwijdig aan de oever. Niet echt prettig vissen, maar voor deze fantastische snoekdame maakte het allemaal niet uit. Zij sloeg ergens halverwege het binnendraaien gewoon gretig toe.  

Een schitterende seizoensafsluiting..

Keuzes maken..

Opgegeven..

Het is alweer een tijdje geleden dat ik het ging beseffen: De gedrevenheid bij het penvissen is verdwenen. Het is met name de schoonheid van de natuur in de vroege ochtend die me af en toe nog naar de polder trekt, want de drang naar het vangen van grote karpers is toch echt over. Er zal in de toekomst vast nog wel een leuke vis gevangen worden en dat is dan mooi meegenomen, maar niet meer het hoofddoel. Naast het vissen is er echter altijd een andere grote passie in mijn leven geweest: Fietsen. Dus waren hengels en de racefiets sinds vroeger al de rode draad in mijn vrije tijd. 

Wat de racefiets betreft ben ik altijd een groot bewonderaar geweest van de laatste generatie stalen frames uit midden jaren 90 van het Italiaanse merk Colnago. De lichtste stalen frames ooit gemaakt, schitterend uitgevoerd met chroomwerk en ornamenten. Destijds bij introductie onbetaalbaar, maar na de aanvang van het carbon tijdperk al vrij snel uit de gratie. Ik kon, toen carbon de standaard werd, een nieuw exemplaar aanschaffen voor een fractie van de oorspronkelijke prijs, waar ik vervolgens 13 jaar lang met veel plezier op mocht fietsen alvorens deze op zolder belandde om toch ook plaats te maken voor modern carbon. Maar deze fiets is inmiddels weer in ere hersteld en geheel gerenoveerd. De liefde voor oud staal groeide daarna alleen maar, waardoor ik inmiddels 3 restauratie projecten verder ben met een vierde in aantocht. Ik bouw de frames naar eigen smaak op in "Neo Retro" stijl. Dus met zo veel mogelijk NOS (New Old Stock) onderdelen; oude voorraad maar wel nog nieuw in de doos, en moderne carbon wielen. Dat laatste omdat carbon nu eenmaal een te grote technische verbetering is om aan voorbij te gaan, want het verschil in rijbeleving tussen carbonwielen en ouderwetse metalen uitvoeringen is echt enorm. Naast het lagere gewicht geven de hoge

carbonvelgen de fiets ook een robuuster uiterlijk. Een en ander is voor eventuele geinteresseerden te volgen op mijn andere blog:

voor andere hobby.

https://retrocolnago.blogspot.com/  Maar een mens kan nu eenmaal niet alles hebben, dus besloot ik ter financiering van deze hobby mijn hengel collectie van de hand te doen. Niet in de laatste plaats omdat de hengels op zolder maar lagen te verstoffen. Ik was op dat moment de trotse eigenaar van 8 CJW's, 4 Casting Corners en een unieke Thomas Lont. 

Een imposante collectie, maar ik viste in de praktijk eigenlijk nog maar met 3 hengels; de Flex XXH voor het pennen, en de 8 grams Spirit of Amsterdam en Casting Corner Plug Holland IV voor kunstaas. Ik prijs mezelf nog steeds zeer gelukkig met de bestemming die het overgrote deel van de hengels daarna kreeg. Te weten, Ricardo uit Purmerend. Ricardo is een kenner, liefhebber en verzamelaar bij uitstek, die hengels op waarde weet te schatten, en dolgelukkig was met de verzameling . Hij verzekerde me daarnaast dat als ik spijt zou krijgen, ik de hengels gewoon weer terug kon nemen. 

Wat ik uiteraard nooit zal doen, maar het gaf aan in hoeverre Ricardo ook de emotionele waarde van een hengel weet aan te voelen. Een betere bestemming had mijn vroeger zo gekoesterde collectie niet kunnen krijgen. Alleen de meest functionele hengels zijn nog overgebleven, want je raakt natuurlijk nooit helemáál uitgevist....

Helder..

Overmatige regenval in combinatie met harde wind levert vaak troebel water op, wat voor het kunstaasvissen tamelijk ongunstig is. Water wat vanuit de verzadige landerijen de boezem instroomt, vooral afkomstig van bouwland en akkers, zit vol met sediment wat zorgt voor een dichte waas. In de ondiepe wateren van de talrijke veenpolders hier in de regio geldt dit minder, maar daar is de harde wind weer een spelbreker, want die zorgt al snel voor een omgewoelde bodem. En we hebben nogal wat wind en regen gehad de laatse maanden. 

Dus op zoek naar helder water, of...... er op uit in helder weer. Donker weer wordt als gunstig bestempeld voor het vissen, ik deel die mening zeker, maar zonnig weer zorgde vandaag wel voor beter zichtbaar kunstaas..

Terug naar de polder..

De penhengel werd de laatste twee jaar niet of nauwelijks aangeraakt. Maar de polder in het voorjaar, zeker in de vroege ochtend, blijft nu eenmaal te mooi om links te laten liggen. Dus vanochtend maar weer eens op pad, naar een water hier niet ver vandaan wat zich goed leent voor stalken, want voerplekken werken in het voorjaar toch minder. Er was genoeg vis te zien, maar vangen is een ander ding. Ach ja.. je kent het al jaren.. De vis is of meteen weg, of laat het aas voor wat het is. Ik stond op het punt naar huis te gaan toen er ineens een meter of tien verderop een grote bruisplek opdook. De bodem werd driftig omgeploegd en de tijgernoot werd door deze klokgave schub meteen gretig mee naar binnen geslurp.. Yes.!